‘Ik doe geen water bij de wijn. Dan verloochen je jezelf’
‘Ik doe geen water bij de wijn. Dan verloochen je jezelf’
Fragmenten uit het interview met Abke Haring
door Els Van Steenberghe
in Knack, 18 november 2015
door Els Van Steenberghe
in Knack, 18 november 2015
Volgende week gaat Abke Harings UNISONO in première bij Toneelhuis. Op
een keerpunt in haar leven keert ze terug naar het nulpunt: in haar eentje een stuk
maken. Het wordt minimaal toneel nadat het leven haar maximaal verraste, als
actrice én als vrouw.
‘Zo heb ik hem toch nog een beetje bij me en je ziet het niet hé?’ Op een mooie zondagmiddag in augustus glundert Abke Haring achter haar schrijftafel. Ze bestudeert haar zwart T-shirtje dat vanochtend ‘besproeid’ werd door haar baby. We zitten in de nauwe werkkamer die Haring van Toneelhuis ter beschikking krijgt in een voormalige balletschool, vlakbij de Bourlaschouwburg. De muren zijn zachtgroen, het plafond geel en het grote raam kijkt uit op het weelderige binnentuintje.
Harings bureau – een simpele, rechthoekige tafel – past net
in de ruimte. Op het tafelblad staat een glas koffie en liggen enkele plastic zakjes
vol zorgzaam belegde bruine boterhammen. Verder: twee boeken (Dash Snows I Love You Stupid en Marshall Vian
Summers’ Steps To Knowledge) en haar
mobiele telefoon. ‘Normaal gaat die telefoon uit.’ Maar nu is het leven even niet
normaal. Haring zette dit voorjaar een prachtige zoon op de wereld die haar vanop
het telefoonscherm aankijkt. De jongen erfde de grote, verwonderd kijkende ogen
van zijn moeder en de getaande huid van zijn zwarte, uit New York afkomstige
vader.
‘Onlangs kwam zijn oma uit Philadelphia op bezoek en hadden we het over de
oprukkende rassenhaat in Amerika. Sinds Obama president is, is de haat toegenomen.
Omdat het nu lijkt alsof de zwarten alles voor het zeggen hebben. Dat zint de
racisten niet. Zoiets maakt me bang. Het is toch niet normaal dat ik verdrietig
word als ik naar mijn zoontje kijk?’ Maar er is meer dat Harings leven overhoop
gooit.
De Utrechtse studeert in 2002 af aan Studio Herman Teirlinck
en wordt haast meteen opgemerkt door regisseur Luk Perceval. Zo komt ze bij
Toneelhuis terecht. Vorig jaar wint ze zelfs de prestigieuze Theo d’Or voor
haar indrukwekkende vertolking van Hamlet in Hamlet vs Hamlet (een tekst van Tom Lanoye in een regie van Guy
Cassiers, artistiek leider van Toneelhuis).
Dit voorjaar meldde Toneelhuis dat haar
huidig contract niet verlengd wordt. Vanaf 2017 blijft Haring enkel als actrice
verbonden aan het huis. Als maker mag ze de vleugels uitslaan. ‘Als actrice trek ik volle zalen, als maker lukte het me dat hier niet.’ Het nieuws smaakt bitterzoet. ‘Na UNISONO maak ik een productie met Guy en nadien speel ik bij Ivo van Hove, in een coproductie van Toneelhuis met Toneelgroep Amsterdam en dan maak ik nog een eigen creatie. Daar heb ik zó veel zin in. En dat gaon stukken worden, joeng!’
Als Haring zich opwindt, vonkt
er ruw Vlaams tussen haar tanden. Maar de felle woorden zijn nog niet koud of ze
duikt onder de tafel en slaat met haar vlakke hand op de parketvloer.
‘Afkloppen! Je weet maar nooit’, lacht ze verontschuldigend. ‘Het nieuws kwam
hard aan maar intussen ervaar ik het als een geweldige uitdaging. Ik kijk er erg
naar uit om op andere plekken voorstellingen te maken. Ik wil in de toekomst
ook meer met beweging doen – eindelijk dansen! – en meer met foto’s en objecten
werken. Maar bovenal moet er brood op de plank komen en wil ik een goede moeder
zijn.’
Moeder
Zoals elke moeder.
ABKE HARING: Niet elke moeder slaagt daarin. Mijn moeder had het lastig tijdens mijn jeugd. Dat was een nare tijd. Ik vertrok bij mijn moeder, woonde een tijd bij mijn vader en verhuisde nog voor mijn achttiende naar een studentenhuis. Ik liep ook weg van school… Ik heb nog twee zussen en twee broers (onder wie Bas Haring, de filosoof en auteur van het bekroonde Kaas en de evolutietheorie, nvdr.) maar wij hielpen elkaar niet. Pas nu, nu we ouder en ouders zijn, groeien we wat naar elkaar toe. Mijn jeugd was een donkere, eenzame periode. Toch ben ik daar positief uitgekomen.
ABKE HARING: Niet elke moeder slaagt daarin. Mijn moeder had het lastig tijdens mijn jeugd. Dat was een nare tijd. Ik vertrok bij mijn moeder, woonde een tijd bij mijn vader en verhuisde nog voor mijn achttiende naar een studentenhuis. Ik liep ook weg van school… Ik heb nog twee zussen en twee broers (onder wie Bas Haring, de filosoof en auteur van het bekroonde Kaas en de evolutietheorie, nvdr.) maar wij hielpen elkaar niet. Pas nu, nu we ouder en ouders zijn, groeien we wat naar elkaar toe. Mijn jeugd was een donkere, eenzame periode. Toch ben ik daar positief uitgekomen.
Wie of wat heeft u daarbij
geholpen?
HARING: De drang tot overleven. En hoop. In al die donkerte zocht ik voortdurend naar hoop. Die vond ik onder andere in het schrijven en in de schoonheid van kleine dingen. Is dat sterk zijn? Ik weet niet of ik sterk ben. Misschien is het wel andersom? Iets in me is zwak genoeg om toe te geven aan het geloven in de hoop en in het genot van het schrijven. Of klinkt dat gek?
HARING: De drang tot overleven. En hoop. In al die donkerte zocht ik voortdurend naar hoop. Die vond ik onder andere in het schrijven en in de schoonheid van kleine dingen. Is dat sterk zijn? Ik weet niet of ik sterk ben. Misschien is het wel andersom? Iets in me is zwak genoeg om toe te geven aan het geloven in de hoop en in het genot van het schrijven. Of klinkt dat gek?
Het schrijven is echt een vriend. Sinds mijn puberteit heb ik altijd een
boekje bij me. Dat is veiliger en vriendelijker dan mensen. Ik ben een einzelgänger.
Als pubermeisje hoorde ik nergens bij. Ik heb nooit gedronken, gerookt of
geblowd. Ik zweeg veel, en ik schreef veel. Ik schreef gedichten. Maar ik wist
niet dat dat gedichten waren. Ik schreef gewoon dingen op. Tot mijn leraar
Nederlands me vroeg om een van die ‘gedichten’ voor te dragen in de klas. Zijn
lessen waren mijn houvast. Ze waren, samen met mijn toneellessen, de enige
momenten waarop ik me veilig voelde.
UNISONO
Je eerste stuk, Nageslachtsfarce/genocide (2002),
kleefde het etiket ‘theater over eenzaamheid’ op uw werk. Terecht?
HARING: Mijn theater is niet zomaar een vorm om het over ‘de eenzaamheid’ te hebben. Na mijn afstudeersolo schreef ik de solo’s Hoop (2006) en Linoleum/Speed (2009), ook over de moeder/kind-relatie. Vanaf HOUT (2010) raakte ik andere thema’s en vormen aan.
HARING: Mijn theater is niet zomaar een vorm om het over ‘de eenzaamheid’ te hebben. Na mijn afstudeersolo schreef ik de solo’s Hoop (2006) en Linoleum/Speed (2009), ook over de moeder/kind-relatie. Vanaf HOUT (2010) raakte ik andere thema’s en vormen aan.
UNISONO is terug een solo en zou je een stuk over eenzaamheid kunnen noemen. Maar het gaat over veel meer. Ik wil focussen op de patronen in ons leven. Iedereen loopt in dezelfde patronen. Letterlijk en figuurlijk. Iedereen wordt geboren, wordt ouder en sterft. Tijdens mijn zwangerschap lette ik heel erg op alle patronen. Door die
overhoop gegooide hormonale huishouding kreeg ik ook last van dwangneuroses. Ik
zag elke deur die op een kier stond, telde stickertjes, ergerde me aan de
rotzooi bij de ingang van de Albert Heijn. Ik draaide dol op details. Ik heb
enorm veel patronen gelegd en ritueeltjes uitgevoerd tijdens die zwangerschap.
Ik
wil een intiem stuk maken. Het liefst zou ik zelf de deur opendoen voor het
publiek. En het decor is zo minimaal mogelijk. Zodat ik als het ware met de
rugzak op tournee kan door Vlaanderen en Nederland. Of misschien speel ik wel
in een omgebouwde garage ergens off-off-Broadway!
UNISONO wordt een klein ritueel, een gebed haast. Het is een choreografie van gedachten in een intieme, stille ruimte. Je ziet en hoort de gedachtes van iemand die even niet weet hoe ze het – leven – moet doen. In deze samenleving is er heel weinig tijd voor stilte, twijfel en zoeken. Toch zie ik om me heen veel mensen zoeken naar waarom de dingen zijn zoals ze zijn. Dit stuk gaat over dat zoeken naar houvast. We willen allemaal ergens aankomen op een plek waar we rust, ruimte en vrede vinden.
UNISONO wordt een klein ritueel, een gebed haast. Het is een choreografie van gedachten in een intieme, stille ruimte. Je ziet en hoort de gedachtes van iemand die even niet weet hoe ze het – leven – moet doen. In deze samenleving is er heel weinig tijd voor stilte, twijfel en zoeken. Toch zie ik om me heen veel mensen zoeken naar waarom de dingen zijn zoals ze zijn. Dit stuk gaat over dat zoeken naar houvast. We willen allemaal ergens aankomen op een plek waar we rust, ruimte en vrede vinden.
Is schrijven aankomen op die
plek?
HARING: Na die hectische periode waarin ik Hamlet speelde en een kind kreeg, is het heerlijk om enkele uren per dag alleen te mogen zijn. Na al het maximale terug naar het minimale. Al schrijvend bundel ik in een stem alle stemmen in mijn hoofd. Ik wil die tienduizenden gesprekken die je voert met jezelf terwijl je ook nog eens met iemand anders spreekt, laten klinken én proberen tot rust brengen.
HARING: Na die hectische periode waarin ik Hamlet speelde en een kind kreeg, is het heerlijk om enkele uren per dag alleen te mogen zijn. Na al het maximale terug naar het minimale. Al schrijvend bundel ik in een stem alle stemmen in mijn hoofd. Ik wil die tienduizenden gesprekken die je voert met jezelf terwijl je ook nog eens met iemand anders spreekt, laten klinken én proberen tot rust brengen.
UNISONO is een uitnodiging tot pogen. Pogen mag. Dat vergeten we vandaag te vaak. Ik check zelden Facebook. Als ik het doe, maakt het me triest. Hoeveel mensen blijken daar een perfect succesvol leven te hebben? Even niet meer weten hoe het verder moet, dat lijkt vandaag niet meer te kunnen.
Vanuit die gedachte begon ik te schrijven. Nu de zoon naar de kribbe gaat, heb ik elke dag een exact aantal uur om mijn huishouden én mijn werk te doen. Tijd om rustig achterom te kijken is er niet. Werken! Dus zat ik de afgelopen weken intens te schrijven met minimal techno in de koptelefoon.
Vanuit die gedachte begon ik te schrijven. Nu de zoon naar de kribbe gaat, heb ik elke dag een exact aantal uur om mijn huishouden én mijn werk te doen. Tijd om rustig achterom te kijken is er niet. Werken! Dus zat ik de afgelopen weken intens te schrijven met minimal techno in de koptelefoon.
Wat schreef u?
HARING: (Ze denkt lang na, aarzelt en dan verschijnt die typische, rustig gefocuste blik in haar ogen. Bijna fluisterend citeert ze een stukje tekst) ‘Beweging is pijnlijk / en het raakt enkel het apparaat dat de snaren stemt / het instrument zelf heeft stil de sluimerstand betreden.’ (Stilte) Dit raakt de kern van UNISONO.
HARING: (Ze denkt lang na, aarzelt en dan verschijnt die typische, rustig gefocuste blik in haar ogen. Bijna fluisterend citeert ze een stukje tekst) ‘Beweging is pijnlijk / en het raakt enkel het apparaat dat de snaren stemt / het instrument zelf heeft stil de sluimerstand betreden.’ (Stilte) Dit raakt de kern van UNISONO.
TRAINER | FLOU
Een van de boeken die deze zomer
op uw bureau lagen, is Marshall Vian Summers’ Steps To Knowledge: Spiritual Preparation for Humanity's Emergence Into
The Greater Community. Wilt u uw visie niet alleen als moeder maar ook als kunstenaar
delen?
HARING: Ik roep het soms wel: ‘We moeten het publiek opvoeden!’ En in TRAINER (2013) zette ik een fabriekssysteem op de scène waar mensen haast als machines moesten werken. Maar eerder dan een louter maatschappelijk statement, wil ik vooral dat elke scène, elk woord, elke beweging klopt. Ik focus liever op het gezin dan op de samenleving.
HARING: Ik roep het soms wel: ‘We moeten het publiek opvoeden!’ En in TRAINER (2013) zette ik een fabriekssysteem op de scène waar mensen haast als machines moesten werken. Maar eerder dan een louter maatschappelijk statement, wil ik vooral dat elke scène, elk woord, elke beweging klopt. Ik focus liever op het gezin dan op de samenleving.
De zorgvuldigheid waarmee ik aan de scènebeelden en de houdingen van mijn acteurs schaaf, is op het randje van irritant. En ik zou graag nog irritanter zijn. (Grijnst) Details zijn mijn grote liefde. In de details schuilt de schoonheid en de meerwaarde van de dingen. Ook de schoonheid van de natuur doet veel met me. De nerven van een blad, een druppel water.
In FLOU (een voorstelling uit 2011 over de wegebbende liefde tussen een man en een vrouw, gespeeld door Haring en Han Kerckhoffs, nvdr.) viel water druppel voor druppel op de scène. Dat geluid werd versterkt, zodat je heel mooi die ‘drup’ hoorde. Ik wil die details zo precies mogelijk ensceneren. En ik doe geen water bij de wijn. Dan verloochen je jezelf. Het is je taak als kunstenaar jezelf niet te verloochenen. Ik maak geen theater om de mensen te plezieren.
Einzelgänger
Waarom dan wel?
HARING: Om, zoals in UNISONO, stil te staan bij de snelle wereld. Theater maken, is verdomd moeilijk. De mensen willen eigenlijk een ontspannende avond beleven. Maar als maker wil je confronterende dingen zeggen en tonen. Toen ik zwanger was, wilde ik ook alleen maar ontspannen in het theater. Maar waarom maak je kunst of theater? Omdat je iets wil verkondigen. Ik maak niet zozeer toneel voor maar met het publiek. Je focust samen op een gevoel, op pijn, je gaat daar even door en ervaart dan samen de hoop. Samen! Zonder dat je actief moet participeren of zo. Het theater is de mooiste plek waar einzelgängers samen kunnen zijn en zich verbonden kunnen voelen zonder dat ze ook echt een verbinding met iemand moeten aangaan.
HARING: Om, zoals in UNISONO, stil te staan bij de snelle wereld. Theater maken, is verdomd moeilijk. De mensen willen eigenlijk een ontspannende avond beleven. Maar als maker wil je confronterende dingen zeggen en tonen. Toen ik zwanger was, wilde ik ook alleen maar ontspannen in het theater. Maar waarom maak je kunst of theater? Omdat je iets wil verkondigen. Ik maak niet zozeer toneel voor maar met het publiek. Je focust samen op een gevoel, op pijn, je gaat daar even door en ervaart dan samen de hoop. Samen! Zonder dat je actief moet participeren of zo. Het theater is de mooiste plek waar einzelgängers samen kunnen zijn en zich verbonden kunnen voelen zonder dat ze ook echt een verbinding met iemand moeten aangaan.
Hoe zal UNISONO verbinden?
HARING: Als een gebed. Ik focus onder andere op wat fotograaf Dash Snow in I Love You, Stupid toont: het rafelige alledaagse, een mens die over de rand gaat, haast versmacht in vuiligheid maar toch blijft proberen om gewoon te (over)leven. Blijven pogen. Het publiek mag rustig kijken en luisteren zonder aan een verhaal te hoeven denken. We hebben het daar moeilijk mee vandaag. We zijn het kijken verleerd in de zondvloed van beelden. Daarom houd ik van traag theater dat over je heen golft. (Veert recht) Weet je wat ik zou willen? Dat het stuk als een grote, gezamenlijke zenmeditatie aanvoelt. Iedereen wordt zen, ziet de details en ziet zo het geheel én de schoonheid ervan.
HARING: Als een gebed. Ik focus onder andere op wat fotograaf Dash Snow in I Love You, Stupid toont: het rafelige alledaagse, een mens die over de rand gaat, haast versmacht in vuiligheid maar toch blijft proberen om gewoon te (over)leven. Blijven pogen. Het publiek mag rustig kijken en luisteren zonder aan een verhaal te hoeven denken. We hebben het daar moeilijk mee vandaag. We zijn het kijken verleerd in de zondvloed van beelden. Daarom houd ik van traag theater dat over je heen golft. (Veert recht) Weet je wat ik zou willen? Dat het stuk als een grote, gezamenlijke zenmeditatie aanvoelt. Iedereen wordt zen, ziet de details en ziet zo het geheel én de schoonheid ervan.
UNISONO ging op 25 november 2015 in
Toneelhuis in première. www.toneelhuis.be
Voorstellingsreeks UNISONO
25 - 28.11.15 Toneelhuis, Leopoldstraat 31a, Antwerpen (BE)
02.12.15 Toneelschuur Haarlem (NL)
03.21.15 CC De Spil, Roeselare (BE)
04 - 05.12.15 Kaaitheater, Brussel (BE)
08.12.15 Grand Theatre, Groningen (NL)
10.12.15 CC Hasselt (BE)
11.12.15 Rotterdamse Schouwburg (NL)
12.12.15 Chassé Theater, Breda (NL)
15.12.15 Verkadefabriek, Den Bosch (NL)
16.12.15 Frascati, Amsterdam (NL)
17 - 18.12.15 Theater Kikker, Utrecht (NL)
19.12.15 Theater a/h Vrijthof, Maastricht (NL)
21.01.16 CC Maasmechelen (BE)
03 - 04.02.16 Campo, Gent (BE)
16 - 17.02.16 Frascati, Amsterdam (NL)
Voorstellingsreeks UNISONO
25 - 28.11.15 Toneelhuis, Leopoldstraat 31a, Antwerpen (BE)
02.12.15 Toneelschuur Haarlem (NL)
03.21.15 CC De Spil, Roeselare (BE)
04 - 05.12.15 Kaaitheater, Brussel (BE)
08.12.15 Grand Theatre, Groningen (NL)
10.12.15 CC Hasselt (BE)
11.12.15 Rotterdamse Schouwburg (NL)
12.12.15 Chassé Theater, Breda (NL)
15.12.15 Verkadefabriek, Den Bosch (NL)
16.12.15 Frascati, Amsterdam (NL)
17 - 18.12.15 Theater Kikker, Utrecht (NL)
19.12.15 Theater a/h Vrijthof, Maastricht (NL)
21.01.16 CC Maasmechelen (BE)
03 - 04.02.16 Campo, Gent (BE)
16 - 17.02.16 Frascati, Amsterdam (NL)
Enkele persquotes over UNISONO
Enkele persquotes over UNISONO
Volledig scherm
“Abke Haring is een van die actrices die meteen je aandacht vastgrijpt zonder dat ze er ogenschijnlijk veel voor moet doen. (…) Het heeft met haar ongrijpbare, mysterieuze uitstraling te maken; met haar intensiteit, priemende blik en loepzuivere zegging. De Theo d’Or voor haar vertolking in Hamlet vs Hamlet kwam heus niet uit de lucht vallen. (…) Met UNISONO voegt Abke Haring een fascinerende solovoorstelling toe aan haar curriculum.” – Johan Depaepe in Theaterkrant.nl, 25 november 2015
“Haring staat recht. Een tikkeltje herboren. Zo voel je je ook na deze voorstelling. Een tikkeltje herboren. Magie is het. (…) Haring speelt eerder een vorm dan een personage. Ze belichaamt een ritueel dat iemand dagelijks uitvoert om grip te houden op het leven te midden alle dingen. Het lijkt een ritueel om troost te vinden, of steun. Ze vertolkt een gebed dat we vandaag allemaal op de een of andere manier bidden. Nadien wil je nog eens. Nog eens kijken maar vooral nog eens lezen. Nog eens op de carroussel van ogenschijnlijk banale woorden zitten en rondje na rondje de helende impact van die woorden ervaren.” – Els Van Steenberghe in Focus Knack, 1 december 2015
“Er gebeurt weinig. Maar wat er gebeurt, is fascinerend - niet in de laatste plaats dankzij de in alles voelbare aanwezigheid van Haring, haar intensiteit en haar kraakheldere stem.” (…) “Harings onzichtbare, maar des te hoorbaardere tegenspeler is een fantastisch geluidsontwerp van Jimi Zoet. Dit begint meditatief, met verre geluiden van vogels, maar bouwt gestaag op, met steeds prominentere elektronische geluiden, naar een harde ritualistische housedreun. Dit is het moment dat bij Haring de woorden tekort schieten. Een moment van een betoverende schoonheid. En de rest? De rest is stilte.” – Vincent Kouters in De Volkskrant, 4 december 2015
“Haring staat recht. Een tikkeltje herboren. Zo voel je je ook na deze voorstelling. Een tikkeltje herboren. Magie is het. (…) Haring speelt eerder een vorm dan een personage. Ze belichaamt een ritueel dat iemand dagelijks uitvoert om grip te houden op het leven te midden alle dingen. Het lijkt een ritueel om troost te vinden, of steun. Ze vertolkt een gebed dat we vandaag allemaal op de een of andere manier bidden. Nadien wil je nog eens. Nog eens kijken maar vooral nog eens lezen. Nog eens op de carroussel van ogenschijnlijk banale woorden zitten en rondje na rondje de helende impact van die woorden ervaren.” – Els Van Steenberghe in Focus Knack, 1 december 2015
“Er gebeurt weinig. Maar wat er gebeurt, is fascinerend - niet in de laatste plaats dankzij de in alles voelbare aanwezigheid van Haring, haar intensiteit en haar kraakheldere stem.” (…) “Harings onzichtbare, maar des te hoorbaardere tegenspeler is een fantastisch geluidsontwerp van Jimi Zoet. Dit begint meditatief, met verre geluiden van vogels, maar bouwt gestaag op, met steeds prominentere elektronische geluiden, naar een harde ritualistische housedreun. Dit is het moment dat bij Haring de woorden tekort schieten. Een moment van een betoverende schoonheid. En de rest? De rest is stilte.” – Vincent Kouters in De Volkskrant, 4 december 2015
Een greep uit het werk van Abke Haring
Een greep uit het werk van Abke Haring
De Indringer | Peter Missotten
Hoop | Abke Haring
Enkele foto's van Abke Haring
Enkele foto's van Abke Haring
Levensloop van Abke Haring
ABKE HARING
1978, geboren in Utrecht, heeft twee zussen en twee broers.
1996, ziet Ramsey Nasrs afstudeermonoloog De Doorspeler en besluit les te volgen aan de school waar Nasr zijn acteursopleiding genoot.
2002, studeert af aan Studio Herman Teirlinck en wordt door Luk Perceval gevraagd mee te spelen in Het kouwe kind.
2006, wordt geselecteerd voor Het Theaterfestival met de solo Hoop.
2006, werkt geregeld met Guy Cassiers, onder meer in Mefisto for ever (2006), Atropa. De wraak van de vrede (2008) en Bloed & rozen. Het lied van Jeanne en Gilles (2011).
2010, maakt deel uit van de makers- en acteursploeg van Toneelhuis.
2014, ontvangt de Theo d’Or voor haar vertolking van Hamlet in Hamlet vs Hamlet (tekst Tom Lanoye, regie Guy Cassiers).
2015, première van UNISONO
www.abkeharing.com
https://vimeo.com/channels/abkeharing
https://toneelhuis.be/nl/profile/abke-haring
https://www.instagram.com/abkeharing/
http://abkeharing.tumblr.com/
1978, geboren in Utrecht, heeft twee zussen en twee broers.
1996, ziet Ramsey Nasrs afstudeermonoloog De Doorspeler en besluit les te volgen aan de school waar Nasr zijn acteursopleiding genoot.
2002, studeert af aan Studio Herman Teirlinck en wordt door Luk Perceval gevraagd mee te spelen in Het kouwe kind.
2006, wordt geselecteerd voor Het Theaterfestival met de solo Hoop.
2006, werkt geregeld met Guy Cassiers, onder meer in Mefisto for ever (2006), Atropa. De wraak van de vrede (2008) en Bloed & rozen. Het lied van Jeanne en Gilles (2011).
2010, maakt deel uit van de makers- en acteursploeg van Toneelhuis.
2014, ontvangt de Theo d’Or voor haar vertolking van Hamlet in Hamlet vs Hamlet (tekst Tom Lanoye, regie Guy Cassiers).
2015, première van UNISONO
www.abkeharing.com
https://vimeo.com/channels/abkeharing
https://toneelhuis.be/nl/profile/abke-haring
https://www.instagram.com/abkeharing/
http://abkeharing.tumblr.com/
Omlaag schuiven om verder te gaan
Swipe to continue
Vegen om verder te gaan
‘Ik doe geen water bij de wijn. Dan verloochen je jezelf’
Een greep uit het werk van Abke Haring
